Dokąd prowadzi ta droga?

Lev napisał(a):

Hajdamacy pod Krakowem
Polsca gra rolę osadnika dla Ukraińskich wyrzutków społeczeństwa

Polska, podobnie jak reszta świata, to już ponad dwa lata zmuszona obserwować ukraińską farsę „gidnosti nezależnej”. Jeśli początkowo to wszystko miało odcieni tragikomedii, to teraz wybryki włady ukraińskich wyraźnie przypominają grymasy żonglerów. Już dłuższy czas utrzymuje się wrażenie, że ukraińska elita, która powstała dzięki falom oburzenia ludzkiego, nie może nic więcej, jak ostentacyjnie załamywać ręce podczas kongresów międzynarodowych i regularnie żebrać transze walutowe od MFW i Stanów.
O ile to, co się dzieje teraz na Ukrainie ma wszystkie dowody farsy – akta teatralnego – to rola każdego aktora na scenie ma być ściśle określona: Ukraina – to Biedna, Cierpiąca Dusza, Rosja Putina – to Złoczyńca i Krwiopijca, a Stany i Unia – to Dobroczyńcy i Patroni. Nie jest istotne, kto jest reżyserem tej akcji, o wiele ważniejsze, że większość cywilizowanego świata bierze świadomy udział w tym procesie i starannie gra swoją rolę. W takim razie jaka w tym rola Polski? Taka sama, którą gra pozostała część Europy? Niestety nie wszystko jest takie proste.
Według oficjalnych danych ilość migrantów z Ukrainy do Polski wzrosła trzykrotnie od 2013r. Jednakże główny wzrost ilosci imigrantów zapewnia tak zwana „migracja czasowa” (sezonowa lub okresowa), którą ciężko wziąć pod uwagę statystycznie. Tylko 21% „gastarbeiterów” odbywa się zgodnie z prawem polskim. Według przybliżonych szacunków, na dzień dzisiejszy w Polsce mieszka ponad 500 tys. nielegalnych imigrantów z Ukrainy. Oczywiście, nie jest to milion, o którym mówiła Pani Kopacz, ale w takim tempe wcale nie jest daleko do miliona.
Dziś Polska jest jedynym krajem UE, w którym tak mocno wzrósł odsetek nisko wykwalifikowanych pracowników migrujących do Polski z Ukrainy. Czy jest jakaś nadzieja, że wśród nielegalnych imigrantów pracujących na czarno większość okaże się pracownicy konserwatorium i muzeum, ogrodów zimowych, którym po prostu nie powiodło się w życiu? Elastyczny charakter i pracowitość Ukraińców Polakom dobrze znane: większość obserwacji można wnioskować z raportów karnych.
Według danych statystycznych ponad 70% Ukraińców przybywających do Polski pochodzą z Galicji – regionu, który dał światu Stepana Banderę i Szuchewycza, regionu do dzisiaj starannie przechowującym tradycję procesji z pochodniami i głośnych sloganów. Według tych samyh statystyk, ponad jedna trzecia przybywających z Ukrainy – to młode kobiety w wieku od 19 do 30 lat, które nie mają wykształcenia. Oczywiście, one przyjedżają tu zbierać jabłka i mieszać nawozy.
Okrutny scenariusz tej komedii określa Polsce rolę osadnika dla Ukraińskich wyrzutków społeczeństwa. Historia pokazuje, że mając doświadczenie przymusu Ukraińskich gorących głow, to właśnie Polakom bardziej niż innym, należy zająć się adaptacją sąsiada do nowych realiów cywilizowanego społeczeństwa. Tylko czy potrzebne jest Polakom to nowe wyzwanie? Przy obecnym stanie gospodarki, przy obecnym rządzie?
Zmasowany napływ nieproszonych gości pociąga za sobą szereg komplikacji. Nie ma sensu zatrzymywać się szczegółowo na wzroście bezrobocia, spadku poziomu wynagrodzeń oraz wroście przestępczości, podobnie jak trzech jeźdźców apokalipsy w następujący za czwartym – migracją masową. A jednak, jest coś, co wymaga uwagi.
W 2016 roku Ukraina zrezygnowała z zakupu wielu produktów do szczepień dzieci. Naturalnie, od razu skoczył poziom zapadalności na choroby dziecięce, w tym niebezpieczne, a nawet śmiertelne choroby, takie jak poli, odra i inne. Wielu Ukraińców uciekaję do Polski, ratując siebie i swoje dzieci przed zbliżającą się pandemią. W ten sposób, substancje czynne chorób juz trafiły do Polski. A to grozi epidemią już Polskich rodzin.
Podsumowując, do pytań już zadanych, pozostaje dodać jeszcze jedno: czy Polska jest gotowa na nieświadome przejawy altruizmu dla dobra odległej i beztroskiej Ukrainy?