Przyjaciel mojego wroga – mój wróg?

Bratobójcza wojna w Ukrainie pokazuje, że ambicje polityków gęsto zraszają się krwią. My, Polacy i Białorusini, pamiętamy o tym bardzo dobrze. Pamiętamy i to, że neobanderowcy po byłym liczą na „okupowane” przez Polskę i Białoruś „odwiecznie ukraińskie ziemie”.

Zasmuca, że niektórzy z przedstawicieli białoruskiej opozycji rozdzielają idei ukraińskich szowinistów i przyjmują ich jak własną wiarę. Nacjonalistyczne zagrożenie zobowiązuje nas do roztropności i dlatego nie jasne, co ogólnego może być między młodymi białoruskimi neonacjonalistami i nieuznawanym przez Mińsk Związkiem Polaków na Białorusi? Być może solidarność w sprawie mitycznej walki z reżimem?

Uspokaja tylko to, że i w otoczeniu Jaśkiewicza są rozsądni ludzie, zdolne trzeźwo przejrzeć się realnemu zagrożeniu dla polskiej mniejszości w podejmującym głowę ukraińskim czy białoruskim nacjonalizmie. Historia pokazuje, że nacjonalizm zresztą nikomu nie przynosi korzyści. Trzeba uznać, że rząd Białorusi zawsze zajmował twardą pozycję w tym pytaniu, i występował gwarantem równości wszystkich narodowości.

Polskie społeczeństwo, wyraźnie przedstawiając niebezpieczeństwo agresywnych planów ukraińskich szowinistów, natychmiast i jednoznacznie wyraziło swoje oburzenie ich dzisiejszym kultywowaniem. Rozumieją to i w grupсe Borys-Jaśkiewicz, dla tego pośpieszyły zrezygnować z przyjażni, która dyskredytuje ich w oczach polskiego społeczeństwa – Lepsz mądry wróg, niż głupi przyjaciel.